Plaatsen > Mirtos
Mirtos ligt in het zuid-oosten van het eiland Kreta.
In de 19e en begin 20ste eeuw bestond Mirtos, zoals men het nu kent, helemaal niet. Er was wel een haventje dat dienst deed als een soort markt en waar de inwoners van een aantal kleine woongemeenschappen bij elkaar kwamen. Die gehuchtjes lagen min of meer rondom het huidige dorp, zoals, bijvoorbeeld, op de plaats waar zich nu het kerkhof bevindt.
Bij die kleine haven werden de producten die de mensen verbouwden of maakten, zoals groente, fruit, wijn, olie en kaas, maar ook houtskool, verhandeld en grotendeels ook verscheept naar Ierapetra. Dat was in die tijd al een wat grotere havenplaats. Van daaruit werden de producten verscheept naar plaatsen als Iraklion en Athene. In die periode lagen er nog geen wegen zoals nu. Alleen via ezelspaden kon men Ierapetra bereiken. Vandaar het belang van de kleine haven van Mirtos.
Mirtos bestond nog niet als echt dorp. Dat zou ook veel te gevaarlijk zijn, want ook de Lybische zee werd bevolkt door piraten, die een werkelijke bedreiging vormden voor de bewoners en hun bezittingen. Vandaar dus dat de mensen dieper landinwaarts woonden.
De dreiging van piraten nam af in de 20ste eeuw. Het werd aantrekkelijker om dichterbij de zee en vooral het haventje te wonen. Dat dachten ook de inwoners van, het 6 kilometer verderop gelegen, Gdogia . 90% van de bevolking van dit dorp vertrok voor de 2e wereldoorlog naar Mirtos. En zo begon de werkelijke groei van het dorp. Tot de 2e wereldoorlog.
In mei 1941 landden Duitse parachutisten in het westen van Kreta, om precies te zijn in Maleme, in een poging het eiland over te nemen. Na een zware strijd tussen Australiërs, Nieuw-Zeelanders en Grieken enerzijds en Duitsers anderzijds, viel Kreta uiteindelijk in handen van de Duitsers. Het Duitse leger heeft een spoor van geweld getrokken aan de zuidkust van Kreta. Mirtos is niet gespaard gebleven. Op 15 september 1944 kregen de inwoners de opdracht om binnen 2 uur het dorp te verlaten. Velen deden dat niet met als gevolg dat 18 mannen uit Mirtos zijn omgebracht. Het herdenkingsteken op het plein van Mirtos herinnert aan die afschuwelijke gebeurtenis. De overlevenden werden ook zwaar getroffen door het in brand steken van de huizen. De inwoners vluchtten naar het oosten en zo dreigde ook Mirtos een verlaten en geruïneerd dorp te worden. De Duitsers zijn overigens niet verder naar het oosten getrokken. Ierapetra is bijvoorbeeld gespaard gebleven voor een lot als dat van Mirtos.
Veel mensen wilden na de oorlog niet terug naar hun dorp. Door de brand stonden van hun huizen alleen nog de muren overeind en vergeet niet het menselijk drama van 18 omgekomen inwoners en de bittere armoe die er was ontstaan en velen het leven had gekost. Het land, waar men zo afhankelijk van was, was bijna geheel vernietigd. Maar de Griekse regering repareerde een aantal huizen en verplichtte gevluchte mensen terug te keren naar Mirtos. En zo begon het dorp aan zijn wederopbouw.
Begin zeventiger jaren kwamen toeristen de zuidkant verkennen en zagen hoe leuk dat Griekse dorpje was. Initiatiefrijke inwoners boden kamers aan met natuurlijk toilet en douche op de gang. De eerste fans bleven in die jaren terugkeren. Sommigen van hen komen nog jaarlijks in Mirtos terug. Die eenvoudige kamers zijn hier en daar nog wel te vinden, maar veruit de meeste onderkomens die nu worden aangeboden zijn goed, degelijk of zelfs luxe. Alle kamers of appartementen hebben inmiddels ook eigen badkamers.
Tegenwoordig kent Mirtos verschillende pensions, appartementengebouwen, hotels en gastenhuizen. Met de voertaal Engels kan men eigenlijk zich overal goed verstaanbaar maken. Maar de fans van het eerste uur kijken vaak met heimwee terug naar die knusse kamertjes en de gastheer en gastvrouw die nog geen woord Engels spraken, maar waarmee toch geen taalbarrière bestond. Niet alleen toeristen, ook hippies vonden het in Mirtos erg prettig. Het leuke was dat het dorp hen niet met de nek aankeek. In de ogen van velen waren het malloten, maar zij kregen een plekje binnen de gemeenschap. Veel alternatievelingen trokken ook door naar Tertsa. Daar zijn in de zeventiger en tachtiger jaren een aantal gezinnen gesticht.
Nu leven de mensen in Mirtos van het toerisme en van de tuinbouw. Rond 1970 is er in Zuidoost Kreta een begin gemaakt met het verbouwen van groente en fruit in kassen. Twee Nederlanders hebben deze vorm van tuinbouw, waarbij meer oogst uit een lapje grond te halen is, geïntroduceerd. Het deel tussen Ierapetra en Nea Mirtos heeft daardoor landschappelijk te lijden gekregen. Deze vorm van tuinbouw heeft wel grote welvaart gebracht. Ierapetra bijvoorbeeld is daardoor een van de rijkste steden van Griekenland geworden.
Bron en copyright van dit artikel: mirtos-reizen